PROTEA

Fotoğraflarımda, bitkiler ve insan bedeninin ifadesi olan figür arasında benzerlikler kurmayı seviyorum. Yaklaşık otuz yıldır ilgilendiğim bu tema ekseninde ürettiğim çalışmalar, zaman içinde fotoğraf birikimimin önemli bir parçası haline geldi. Bitkilerle özdeş insan figürlerinin en çok dans eden bedenleri anımsattığını düşünüyorum. Bu benzerliklerin aktardığı hareket hissi, fotoğraflarımdaki kompozisyonların da çıkış noktası. Protea’da yüksek kontrastlı siyah fon üzerinde yoğunlaşan renklerin dokunaklı bir hareketlilik duygusu yaratmasını istedim. Yakın dönem çalışmalarımda odaklandığım barok kompozisyonların çağrıştırdığı teatrallik hissini aktarmayı hedefledim.

Fotoğraflarımdaki formların ritmiyle ortaya çıkan dans, kompozisyonlarımın bütününü kapsıyor ve figürlerimi heykelsi bir alana doğru taşıyor. Bu anlamıyla, natürmort çalışmalarımda fotoğrafik heykeller ürettiğimi düşünüyorum. Bu heykelsi formlar şimdiye dek iki boyutlu fotoğraf yüzeyi üzerinde var olduğundan düşsel bir nitelik taşıyordu. Protea’da fotoğrafın içinden fırlayan nesneyi de sunumuma dahil etmek, aktarmaya çalıştığım hissiyatı daha somut hale getiriyor.

Bu diptik çalışmamdaki protea familyasına ait çiçeğin, isminin Yunan mitolojisindeki Proteus’tan geldiği düşünülüyor. Proteus, kendi iradesiyle şekil değiştirmeyi temsil eder. Fotoğrafın iki boyutlu imgesini heykele dönüştürmek, çiçeğin ismindeki gizli anlamı da ortaya çıkarıyor. Ancak işaret etmek istediğim dönüşüm yalnızca formla ilgili değil, asıl amacım izleyiciyi doğadaki dönüşüm üzerine düşünmeye davet etmek.  

Protea, geri dönülmez biçimde zarar verdiğimiz ve yok oluşuna şahit olduğumuz doğaya yeniden bakmamızı ister. Aslında doğa, ölümü kucaklar ve kapsar. Kuru bir çiçeğin gövdesinde somutlaşan, canlılığını kaybetme hali de doğaya aittir. Doğanın ölmüş parçaları dönüşerek doğaya geri dönerler. Ancak biz, doğayı sarmalayan bir kabuk gibi duran insan yapımı nesnelerin varlığıyla yetinmemiz beklenen bir zamana doğru ilerliyoruz. Artık yalnızca bu nesnelerin şiirselliğiyle mi yetinmek zorundayız? Kuru bir çiçek fotoğrafının yanında duran metal tülün varlığı bu hüzünlü akıbet üzerinde düşünmeye çağırıyor.

 Ani Çelik Arevyan

PROTEA

In my photographs, I like to make analogies between plants and the figure as the expression of human body. I continue to produce works in line with this theme of my interest for almost thirty years. These works became an important segment in my oeuvre of photography as time went by. I think human figures resembling plants mostly remind dancing bodies. The sentiment of movement these resemblances suggest is the starting point for the compositions in my photographs. In Protea, I wanted the colors, intensifying on the black background, to create an affective state of dynamism. I aimed to convey the feeling of theatricality evoked by baroque compositions that I focused on my recent works.    

The dance rising from the rhythm of forms in my photographs span all my compositions and carry my figures to a sculptural sphere. In this regard, I consider my still life works as photographic sculptures. Since they appeared on two-dimensional surfaces until now, these sculptural forms had an imaginary quality. In Protea, including the object blowing from the photograph in my presentation solidifies the sensation I try to deliver.   

It is considered that the name of the flower —a species of protea genus— comes from Proteus in Greek mythology. Proteus symbolizes voluntary transfiguration. Transforming the two-dimensional image of the photograph into sculpture reveals the hidden meaning in this flower’s name. Yet the change I want to emphasize is not just about form; my main goal is to invite the viewer to contemplate on the transformation of nature.  

Protea wants us to take a fresh look at the environment that is irreparably damaged by us as we witness its extinction. Indeed, nature embraces and embodies death. The state of losing vitality instantiated in the stem of a dried flower also belongs to the nature. Dead parts of the habitat return to it through transformation. Yet we are heading for the times in which we are expected to confine ourselves to the human made objects engulfing the earth like another crust. Are we only supposed to settle for the lyricism of these objects now? The presence of a metal veil next to a photograph of a dried flower invites us to think about this gloomy fate. 

 Ani Çelik Arevyan